Mehmet Rauf Sözleri

Mehmet Rauf, eserlerinde genellikle bireysel duygulara, içsel çatışmalara ve toplumsal eleştirilere yer verir. Dil ve üslup açısından Servet-i Fünun anlayışını yansıtan yazarı, döneminin sosyal ve kültürel yapısını da ele almıştır. Yazar, hayatının son dönemlerinde ekonomik zorluklar yaşamış ve 1931 yılında İstanbul’da vefat etmiştir.

Mehmet Rauf Sözleri Kısa

-> Sevgi, paylaşarak çoğalır.

-> Hayat, sevgiyle anlam kazanır.

-> Aşk, her zaman kalpte saklıdır.

-> İnsan, sevgiyle büyür ve gelişir.

-> Aşk, her zaman en güzel duygudur.

-> Sevgi, kalpten gelen en saf duygudur.

-> Gerçek sevgi, her zaman kalpten gelir.

-> Sevgi, her zaman fedakarlık gerektirir.

-> Aşk, iki kalbin birbirine bağlanmasıdır.

-> Herkes aynı dertten mustarip değil midir?

-> Hayat, bazen küçük mutluluklarla doludur.

-> Aşk, bazen en umulmadık anda ortaya çıkar.

-> Hayatın zorlukları, bizi daha güçlü yapar.

-> Gerçek dostluk, zor zamanlarda belli olur.

-> Kalbin yolu, her zaman doğru yolu gösterir.

-> Bir erkeğin güzelliği zekâsından ibarettir.

-> Bir bakış, bazen bin sözden daha anlamlıdır.

-> Aşk, bazen en umulmadık anda kapımızı çalar.

-> İnsanlar değişir, ama anılar hep aynı kalır.

-> İnsanın içtenliğine inanmıyorum! (Böğürtlen)

-> Mutlu bir hayat, sevgi dolu anılarla doludur.

-> Nedir bu insanın içten içe çürüyüşü… (Eylül)

-> Bir insanı sevmek, onunla birlikte büyümektir.

-> Birlikte terk edelim bedenimizi ölüme bir gece…

-> Hayatın anlamı, sevdiklerinle birlikte olmaktır.

-> Hayaller, insanı hayata bağlayan en güçlü iptir.

-> Bütün mesele durmadan hep aynı hayatı yaşamakta…

-> Mutluluk, sevdiğin insanlarla birlikte olmaktır.

-> Ah, kim bilir ne nefis bir ruhu vardır. (Menekşe)

-> Bir gülümseme, bazen bütün dünyayı değiştirebilir.

-> Gerçek aşk, her zaman sabır ve anlayış gerektirir.

-> Hayatın getirdikleri, bazen en güzel sürprizlerdir.

-> İnsan kalbi bir defa kırıldı mı, bir daha düzelmez.

-> Birlikte geçirilen zaman, sevginin en büyük kanıtıdır.

-> Bir insanı tanımak için onunla zaman geçirmek gerekir.

-> Kırılan bir kalbi onarmak, en zor sanatlardan biridir.

Mehmet Rauf Kitap Alıntı Sözleri

-> Kalbin derinliklerinde saklı olanlar, en değerlileridir.

-> Hayat böyle vesveselere değer mi? (Bir Hastalığın İlacı)

-> Sevgi, ruhun en derin köşelerinden gelir ve orada yaşar.

-> Bir insanı gerçekten sevmek, onun hatalarını da sevmektir.

-> Gözler kalbin aynasıdır; orada ne varsa, dışarıya o yansır.

-> Aşkın en güzel tarafı, onun için her şeyi göze alabilmektir.

-> Kalbin sesini dinlemek, bazen en doğru yolu bulmamızı sağlar.

-> Geçmiş, bugünümüzü şekillendirir; ama geleceğimizi belirlemez.

-> İnsan, en çok sevdiklerini kırar; çünkü en çok onları umursar.

-> Hayat, bazen beklemediğimiz anda bize en büyük dersleri verir.

-> Mutluluk, küçük şeylerde saklıdır; yeter ki onu bulmayı bilelim.

-> Ah insan denen mahlukat ne kadar zayıf ve alçak birşey (Üç Hikaye)

-> Azıcık fedakârlığa katlanmayınca hiçbir şey yapmak mümkün değildir.

-> Ah bu eksiklik duygusu.. İnsan değilim sanki bir denklemim.. (Eylül)

-> Ama nasıl yaşıyorlar ya Rabbim. Sevmeden, sevilmeden nasıl yaşanıyor?

-> Gülüyorum, sonra ani bir aksi tesirle harap ve bitkin, ağlamak istiyorum.

-> Zaten hayatımız tamamen zannetmekten ibaret değil midir? (Bir Aşkın Tarihi)

Mehmet Rauf Kitap Alıntıları

-> Ah, ara sıra ruhunu heyecanla titreten o temiz sevgi ve şiir sürekli olsaydı…

-> Ah insanlar, şu insan kalbi… Yüz bin manalı bir muamma… İçinden çıkmak mümkün değil…

-> Yaşamda o denli kötülük gördüm ki kimden olursa olsun, iyilik beklemiyorum. (Böğürtlen)

-> Ben seni böyle daha çok seviyorum, dedi. Herkes zengin olabilir, fakat senin gibi olamaz.

-> Yemin ederim onun yalnız memnun bir gözle baktığını görmek için sakınmadan hayatımı verirdim.

-> Aşk denizine öyle bir girmişti ki çıkması mümkün değildi, sade aşkın derin sularını görüyordu.

-> Gün oluyor ki hiçbir şey görmemek için gözlerimi kapayarak oturmak istiyorum. (Ferdâ-yı Garâm)

-> Hak eden mutlu olur, ya da Goethe’nin dediği gibi, hak eden kazanır ve kazanamayan layık değildir.

-> Layık olan mutlu olur yahut Goethe’nin dediği gibi, layık olan kazanır ve kazanamayan layık değildir.

-> Sizi öyle değil, bilmeyerek sevdim; nasıl olduğunu bilmeyerek, bir kardeş gibi, bir anne gibi sevdim…

-> Sevdiğimiz şairlerden ve musikiden bahsetmek kadar iki ruhu birbirine yaklaştıran başka bir şey olamaz.

-> O anda kapıdan genç bir hanım girdi. Fakat bu tam manasıyla bir güneşin doğuşu gibiydi. (Define ve Kan Damlası)

-> Ne kadar yazıktı! Bu kadar güzel, temiz bir ruhun da heveslerine esir olması, çirkinleşmesi, kirlenmesi ihtimali…

-> Evet, aşk yok! Bunlar, bu yapılanlar, oynanan gerçek, özgür, yürekten gelen bir aşk değil, yalnız bir şehvet oyunu…

-> Dünyada intikam kadar tanımadığım bir duygu yoktur. Bugün beni döven birini yarın biri döverken görsem ağlayacağım gelir.

-> Sanki bütün yaşayan insanların, bütün yaşamış ve ölmüş insanların elem yükü hep benim omuzlarımda, hepsini ayrı ayrı çekiyorum.

Mehmet Rauf Sözleri Tumblr

-> Hassas, hayalperest, şiir seven her genç kız gibi ben de dünyada en büyük saadetin yalnız sevmek ve sevilmekte olduğuna inanırım.

-> Gök, yaldız içinde, aynı zamanda berrak, hayran hayran sevdiğine bakan bir genç kız gözü gibi saf ve berraktı (Karanfil ve Yasemin)

-> Yani hayale, yani şiire, yani aşka aşıktım. Aşkı evrenle hayatın tek varlık sebebi sayacak kadar deli bir aşık. (Eski Aşk Geceleri)

-> Bu uyuşmazlık kadar ruhu harap eden başka bir şey olamaz. Dünyada muhitine yabancı olmak kadar katlanılmaz bir felaket yoktur sanırım.

-> Biliyor musunuz, kadın olmasaydım belki Mesut olurdum. Zira kadın olmak, kadınlar arasında çirkin olmak gibi bir şey. (Ferdâ-yı Garâm)

-> Zira sen gerçekten beni öldürdün Suat… Sana benim nasıl inandığımı, benim için ne büyük bir kuvvet, nasıl bir hayat olduğunu bilmiş olsaydın.

-> Beni bu hale getiren sizin elleriniz, o sizin dokunuşunuzdaki inceliğe, kadınlığa bakarak insanın ağlamak istediği güzel kadın elleri değil mi?

-> Bir kadın gülümsemesi için büyük savaşlar kazanıldığını, büyük buluşlar ortaya konduğunu, olağanüstü kahramanlıklar yapıldığını, şimdi anladım.

-> Demek, herkesin başkasında şikâyet ettiği şey kendinde bulunabiliyor ve bunu fark etmeyerek başkalarında itham ettiği şeyi kendinde mazur görüyordu.

-> Sevmek bir hastalık gibi geldikten ve sizi kavrayıp zorladıktan ve acı çektirdikten sonra anlaşılan, o zaman görülüp incelenebilen bir hal olmalıydı.

-> Zavallı hiç! Bazen ne etkili olarak zıddını ifade etmek ve anlatmak için kullanılır ve bir bakış açısına göre ne büyük, ne kahredici bir heptir! (Serap)

Mehmet Rauf Sözleri Özlü

-> Nasıl olur da bizim, kadınların da bir kalbimiz, bir hissimiz, bir emelimiz olduğunu düşünmüyorlar ve onur, hayat lezzeti yalnız erkeklerin tekelinde oluyor?

-> Çiçekler renk ve kokularını, yıldızlar ışıklarını, kuşlar nağmelerini, deniz dalgalarını, gökyüzü bulutlarını, rüzgâr titreyişlerini hep aşk için ikram ediyor…

-> Sende bir şey var, öyle bir şey ki hiçbirinde rast gelmiyorum… Öyle bir şey ki, işte bütün endişelerim senin yanında yok oluyor. Ruhuma bir şifa, bir rahatlık geliyor!

-> Dünyada şefkat, af, insanlık gibi güzel şeyler superguzelsozler.com varken neydi bu insanlardaki vahşilik ki hâla birbirlerini yiyorlar, hâlâ birbirlerini yemekten zevk alıyorlardı ? (Kabus)

-> Zaten hayatımız âdet ile tesadüfün elinde zalim ve yırtıcı bir pençe içinde dayanıklılık ve katlanabilme yetisini kaybetmiş sefil bir hastalıktan başka bir şey miydi? (Serap)

-> ”Kalabalık içinde yalnız yaşamak, kalabalık içinde gezip beraber bir köşeye kaçmak, işte asıl zevk budur. İnsan, kalpleri birbirine bağlayan bu bağları o zaman anlar.” (Eylül)

-> felâketten felâkete değil, sefaletlere, hatta rezaletlere atıyor, levs içinde bile çalkıyordu. Demek hayatının Eylülünde de yeis ve fütur yerine takayyüt bir şeye yarayabiliyordu.

-> Oysa soğukkanlı düşünmek, söylenmiş sözleri uzun uzun tartmak, biçmek ve bunların gerçek anlamlarını göz önünde tutup ona göre bir davranış biçimi seçmek, elbette daha akla uygun olurdu.

-> …Sevmeye gelince; o böyle sokaktan geçerken karşıdan görmekle erkek sevmeyi anlayamıyordu. Bu ona, seveyim diye sevmek gibi geliyordu; sevmek için bilmeyerek sevmek, sonra farketmek gerekir diye düşünüyordu.